Zaloguj się przez google
Agregacja materiału to jeden z najważniejszych elementów badań naukowych. Przed jej dokonaniem warto przeanalizować i wybrać najbardziej dogodną opcję gromadzenia zdobytych danych.
W socjologii jedną z najpopularniejszych metod uzyskiwania materiału badawczego są ankiety. Dla laików interesujące może wydawać się co dzieje się dalej. Informacje ręcznie bądź poprzez skanery odczytujące zaznaczone punkty są wprowadzane do oprogramowania. Może to być popularny arkusz kalkulacyjny bądź profesjonalne programy statystyczne badające np. korelację czy istotność statystyczną.
Współcześnie, rzadko kiedy dane gromadzone są wyłącznie w formie papierowej. Nie oznacza to jednak, że fizyczne formy przechowywania materiału badawczego nie są już zupełnie potrzebne. Wciąż ułatwiają pracę – pozwalają na szybkie czytanie wybranych partii materiału czy zaznaczanie interesujących nas informacji – w formie cyfrowej często to niewygodne. Co więcej, fakt, iż posiadamy pierwotne dane – ankiety, materiały prasowe bądź oryginalne fotografie – może potwierdzać wiarygodność w razie ewentualnych wątpliwości recenzentów.
Zważywszy na fakt, iż dane fizyczne wraz z upływem czasu mogą ulegać zniszczeniu, szczególnie gdy projekt badawczy jest rozłożony w czasie warto zastanowić się nad utrwaleniem informacji w formie skanów czy przynajmniej cyfrowych fotografii. Przy dysponowaniu zaawansowanym oprogramowaniem warto skorzystać z optycznego rozpoznawania znaków (OCR). Dzięki temu można łatwo kopiować tekst umieszczony na kartkach do formy cyfrowej. Stosunkowo trudniej przekształca się dane występujące w formie audio – programy przekształcające język polski na tekst pisany są dość nieprecyzyjne. Trzeba zatem robić to ręcznie, odsłuchując zebrany np. podczas badań focusowych, materiał.
W kontekście agregacji danych ważne jest ich odpowiednie uszeregowanie. Powinniśmy robić to zgodnie z systemem przyjętym w zależności od specyfiki badania. Zazwyczaj najłatwiej zrobić to chronologicznie, choć można także działać na podstawie wielkości danej jednostki badawczej czy jej parametrów. Ważne, aby decydować o kolejności świadomie – to znacznie ułatwi późniejszą pracę.
Nowe obszary badawcze często polegają na agregacji materiałów nieposiadających fizycznych odpowiedników, gdyż istnieją jedynie w przestrzeni wirtualnej. W tym przypadku formą zachowania materiału może być zapisanie na dysku zawartości danej strony, tak by móc przeglądać ją offline. Uproszczoną formą mogą być natomiast zwykłe screeny bądź dokumenty pobrane w formie pdf. Bardziej zaawansowaną formą mogą być aplikacje automatycznie zasysające wskazane dane udostępniane na wybranych witrynach internetowych bądź dotarcie do zasobów big data umieszczonego w deep web – nieindeksowanej części internetu.
Podsumowując, możliwości na agregację materiału jest bardzo wiele. Najważniejsze, aby umieć to robić według własnych, wcześniejszych standardów i konsekwentnie się ich trzymać. Dzięki temu można będzie zachować porządek i wrócić do zebranego materiału również w kontekście innych bądź pokrewnych projektów w przyszłości już po zakończeniu pierwszego z nich.
Publikacja finansowana w ramach programu Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego pod nazwą „DIALOG” na lata 2018-2019
